Soms kom je ineens tot een besef. Dat je het eigenlijk allemaal best goed doet. Dat er overal waar je komt een plekje voor je is, niet om wat je doet maar om wie je bent. Dat je niet zo hard meer hoeft te werken om gewoon jezelf te kunnen zijn. En dat er altijd mensen zijn waarmee het klikt. Gewoon omdat je elkaar dan ziet als gelijkwaardige in plaats van als concurrent en waar juist de verschillen ook weer overeenkomstig zijn met elkaar. Dat niet alles perfect is, dat er nog genoeg is om over te dromen en genoeg dingen zijn om te doen maar dat je tussen die momenten door ook gewoon even happy bent met wat er op dat moment is. Dat heet tevreden zijn toch?
Photo by Klara Kulikova on Unsplash
