Dat je rustig wordt van een heerlijke wandeling weet eigenlijk iedereen wel. Zeker als je dat in de bossen doet of op een plek waar het stil is en waarbij prikkels van verkeer of drukte niet of nauwelijks aanwezig zijn. Interessanter wordt het als je deze wandeling vanuit een sjamanistisch oogpunt gaat doen. Kijken naar de natuur als spiegel voor jezelf.
Open vizier
Facebook zorgt naast de nodige afleiding ook voor een samenkomst van gelijkgestemden. Zo is er de groep Sisters4Sisters waarbij mooie workshops, kleding en items aan elkaar cadeau worden gedaan. Ik ging helemaal aan van de oproep van Angela Heijboer. Een 1 op 1 sjamanistische medicijnwandeling in een bos naar keuze. Waarbij je een vraag of thema kunt inbrengen waar je inzicht over wilt. Of met een open vizier de wandeling ingaan en afwachten wat er op je af komt. Ik kies voor de laatste optie. Niet dat ik geen vragen of thema’s heb waar ik meer over wil weten maar om het meer op me af te laten komen. Laat dat nu stiekem het thema worden van deze wandeling.
Subtiele wegwijzers
Vrijdag 24 Januari hebben Angela en ik afgesproken in het Amsterdamse Bos. Het voelt waterkoud aan maar gelukkig is het droog. We starten onze wandeling en Angela legt uit dat de natuur en eigenlijk alles wat leeft een medicijnboodschap in zich heeft. Op basis van onze intuïtie gaat het erom deze taal te begrijpen. Anders gezegd, waar wordt je aandacht naartoe getrokken. Wat ontstaat er in jouw gezichtsveld, wat verschijnt er op jouw pad. Herkenning, herhaling, afkeur of juist vreugde. Subtiele wegwijzers waarbij jij iets voelt. Jouw eigen interpretatie. Een tijdje geleden was ik extreem op zoek naar tekens dus elke veer, steen, roodborstje of kraai zag ik aan voor een boodschapper. En ging er vooral veel over nadenken. Wat zou dat kunnen zijn. Tot er een dode hommel op mijn stoep lag en iemand tegen me zei; hommels gaan ook gewoon dood hé. Zeer ontnuchterend kan ik je zeggen maar dat was precies de boodschap die ik dus nodig had.
Onderhuidse vragen
Mijn ‘shotje’ hond haal ik regelmatig in het Westerpark waarbij een wandeling vaak uitmondt in een leuk gesprek met de eigenaar. Zo raken we ook hier al vrij snel aan de praat met mensen en dartelen de hondjes om ons heen waarbij Angela benoemt dat ik zeer sociaal en open ben naar mensen en dieren. Uh ja. Dat is eigenlijk ook wat ik het beste kan zeg ik met een spottende glimlach op mijn mond. Ouwehoeren en met dieren omgaan. En zo komen we stiekem toch terecht bij de vragen die onderhuids aanwezig zijn. Waar word ik nu echt blij van eigenlijk? Wat wil ik graag doen en waarmee kan ik ook nog een cent verdienen. Het intensieve zoeken naar antwoorden heeft me naast een hoop stress nog niet gebracht waar ik op had gehoopt. Althans….zo lijkt het voor nu.
Standje ontvangen
We lopen de trappen op en genieten van de prachtige uitkijk over het bos en grasvelden. De natuur is in diepe rust. Angela vertelt dat we zo gewend zijn geraakt aan doen. En eigenlijk daardoor veel minder in contact staan met de natuur. De energie van het noorden is nu op zijn laagst. En wij mensen rennen maar door. Minder doen en meer op standje ontvangen gaan staan. Dan kan hetgeen wat past ook echt naar je toekomen in plaats van dat we zelf dingen ga afdwingen. Daar heeft ze wel een punt. Controle is al vaker naar voren gekomen in meditaties of gesprekken. Angela doet haar handpalmen open, armen los van haar lijf en ik doe haar na. Zo staan we een moment in stilte naast elkaar. Plots schiet er een golden retriever door de bosjes heen en loopt op me af. In zijn bek een paars stoffen tasje. Ik pak de hond bij zijn riem. ‘Houdt hem vast’ horen we iemand roepen. Ik begin hard te lachen. Is dit het overduidelijke teken van de Universe? Het wordt me letterlijk aangereikt zodra ik durf los te laten. Door een hond nog wel. Inclusief een tasje met inhoud waar ik echt geen idee van heb waar dat voor staat.
Focus
We lopen weer verder het bos in en zien een reiger zitten. Hij tuurt naar het water. Gereed om hetgeen wat er onder het oppervlakte zwemt aan zijn snavel te rijgen. Zijn intense focus, poten die hij zorgvuldig neerzet, geen moment afwijkend van zijn doel is fascinerend als je hem eens goed bestudeert. Angela vraagt aan me of focus wellicht iets is wat speelt. Dat juist meer focus meer resultaat kan opleveren. Puntje weer voor Angela. Twee eenden komen voorbij en ik zeg; oh die verstoren de boel. Angela zegt dan. Komt dat vaker voor? Laat jij jezelf verstoren? Ja ook dat gebeurt nog regelmatig. De reiger in ieder geval niet en prikt zijn vangst uit het water.
Kilo volle rust
We komen aan bij het bostheater waarbij het podium meteen een beeld oproept. Een beeld waarbij in het midden een grote boom staat omringt door gras met bloemen en ik mezelf als klein meisje tegen de boom aan zie zitten. Heerlijk ontspannen wat bladerend in een boekje. De boom slaat zijn takken om me heen en zo wiegen we wat op en neer. We gaan zitten op een bankje bij het overdekte gedeelte en Angela vraagt of dat iets is waar ik behoefte aan heb. Ze raakt iets in mij. Want ja dat klopt. Ik wil het heel graag maar mag het ook niet van mezelf. Gewoon even spelen. Ze vraagt of ik rapé wil. Dat is een plantmedicijn wat o.a. voor helderheid kan zorgen of juist een duwtje kan geven met bepaalde emoties die vastzitten. Ze blaast de rapé naar binnen. Een scherp gevoel in mijn neus en kort daarna ontstaat er een tintelende energie in mijn lijf en hoofd. Ik adem rustig door en merk de strijd op die ik in mezelf voer. ‘Ik moet zoveel’ hoor ik mezelf zeggen en de tranen die nog niet durfde laat ik gaan. Even helemaal niks hoeven. Ontspanning, dieren. Natuur. Buiten zijn. Zelfs de intense houtzaag is een onderdeel van het geheel als je deze toelaat. Verstilling dus. Mijn systeem smeekt er bijna om. Van een mager stukje rust naar een kilo volle rust. En dat iedere week graag. Gewoon in het park te krijgen. Gratis.
We ronden de wandeling af met een kop thee, chocolade truffel en appeltaart. Met koude handen en rode wangen praten we na. Wat een cadeau. Ik hoop dat ik meer in rust op standje ontvangen kan blijven staan in 2020 en dat er nog veel meer golden retrievers met paarse tasjes of pony’s of hommels met dikke harige billen voorbij komen. Want daar worden we sowieso blij van of ze nu voor een boodschap staan of niet.
Als je ook een sjamanistische medicijnwandeling wilt maken met Angela kijk dan even op haar website Angela Heijboer.com of geef je op via deze link. Aho!
