Een nieuw jaar. Voor sommige een pleister op een wond met de belofte dat het beter zal gaan. Zaadjes die geplant worden met intenties. Een terugblik, vooruitblik, een open blik. Of met blik en al de prullenbak in.
Meer omzet, minder klanten. Of liever geen klanten meer. Een social media detox of vooral toch meer zichtbaar worden. Minder klagen, meer empathie en mededogen. Doog jij mij ook als ik jou een keertje niet doog dan? Bewuster leven om vervolgens toch dat ene truitje te kopen en me niet schuldig te voelen. Bij elke zelfverwijtende gedachte een euro in de pot doen en daar dan op vakantie van gaan. Mijn shamelist weer aanvullen met 1 enorm ongemakkelijke maar zeer hilarische situatie. Meer praatjes maken bij de kassa.
Al mijn wonden, trauma’s en gekwetste kinddelen gewoon een hele dag met rust laten in een speeltuin. Dan vinden ze elkaar vanzelf wel weer. Ik laat los wat ik niet meer vasthouden kan en houd vast aan degene die van me houden. Ik leg een koesterei, dans een stapje harder en vind serieus dat te serieus doen niet past bij dat lekker gebekte 2020. Is het al bijna carnaval? Alaaf!
