Een nieuw jaar waarin oude vormen in nieuwe jasjes worden gestoken. Waarbij een onschuldige glimlach in de trein naar een kind stiekem gaat met een omlaag getrokken mondkap. Aanraken iets is om reikhalzend naar uit te kijken en verdeeldheid leidt tot saamhorigheid want of je nu links in het bootje zit of rechts, we zullen samen op zoek moeten gaan naar die Nieuwe Wereld die eigenlijk al om de hoek begint. Mag ik jouw hand vasthouden als je bang bent en wil je mij helpen met oversteken? Vuurtjes die worden opgestookt om ze met dezelfde passie weer te moeten blussen.
Verlangens naar onbezorgde avonden zwetend op de dansvloer. Een duik in de zee waar de vissen je nog gewoon begroeten alsof je een van hun bent. Wat vanzelfsprekend was is nu een buitengewoonheid. Balkons zijn groener dan ooit. Muren worden gesausd, geverfd, plinten gelakt. Men haakt, breit en kookt. Creatiekracht als nieuwe motor voor het bestrijden van verveling. Essentieel wordt conceptueel zodat laveloos een trapje hoger komt op de ladder des gebruiken.
Mag het woord draconisch weer terug in het ridderboek en mag afstand houden alleen weer als je uit je mond stinkt. Puppy’s in alle soorten en maten. Wandelend in meditatie om de Zoom uit je hoofd te krijgen. En waarbij we ons alleen weer laten testen als we onveilige seks hebben gehad. Zelfhulp wordt omgezet in Wijhulp want als we dan toch allemaal op de bank zitten kunnen we deze net zo goed vermenigvuldigen naar een R-getal wat wel door de beugel kan.
Handen smeren we in met crème en na acht uur een biertje drinken in het park zorgt weer voor plezier in plaats van narigheid. Waar de BOA gewoon weer om je nek gaat zodra we de polonaise inzetten en het aantal mensen wat op je afstudeerfeestje mag komen niet meer gezien wordt als een misdaad.
Kortom. Geen beren meer in het raam. Maar lachende gezichten die ondanks alles toch de moed hebben gevonden om de lichtpuntjes uit het vuur te halen en hiermee een ander geluid te laten horen dan wat er allemaal niet meer kan. Ik kan wél in 2021. Kan jij ook?
