Een probleem spookt al dagen in je hoofd rond. Ook het antwoord is er allang en toch blijf je piekeren. Weer die collega die iets aan je vraagt waarbij het antwoord om het niet meer te doen ineens niet meer over je lippen krijgt. Nieuwe voornemens die ijverig bedacht zijn op 1 Januari zijn tien dagen later nergens meer te vinden. Wat is dat toch met gewoonten?
Als een manegepaard wat telkens weer hetzelfde rondje maakt in de bak. Je weet dat een buitenrit veel avontuurlijker klinkt maar toch ben je de uitgang al tig keer voorbij gelopen. Angst voor het onbekende en toch diepongelukkig zijn met hetgeen wat je jezelf elke keer voorschotelt. En dit staat nog los van het besluit om het de volgende keer anders te doen als het gevoel weer zo naar is. Want het besluit maak je absoluut maar waarom is de uitvoering ervan toch steeds hetzelfde.
De natuurlijke flow
Dat het een onbewust proces is wat je bewust meemaakt dat snap je inmiddels wel. Je staat erbij en kijkt ernaar. Je ‘ziet’ en ‘hoort’ jezelf dingen doen en zeggen die je de dag ervoor zorgvuldig hebt geoefend om vooral niet meer te doen. Dat maakt het vaak zo frustrerend. Omdat je echt anders wilt en door hebt dat het ook anders kan. In contact met de ‘ander’ is deze een spiegel voor een (onbewust) stuk in jezelf. Een oude overtuiging of gebeurtenis waarbij emoties en lichamelijke sensaties je vaak laten weten dat je met iets te maken hebt wat je liever niet wilt voelen. Deze verstoren de natuurlijke flow en je schiet in je hoofd om dit te gaan oplossen. Oftewel, je wil zo snel mogelijk van die nare gevoelens af want dat maakt je zwakker of kwetsbaarder en wat nog veel erger is; dadelijk ziet die ander dat. Floep. Daar zitten we compleet verstrikt in een mindfuck en weg uit het lichaam. Of helemaal met onze aandacht bij de ander.
Dankbaar voor deze situaties
Wat kun je hieraan doen? Het antwoord is; vooral niet teveel doen. Elke activiteit, poging tot het minimaliseren van het gevoel, wegduwen van de nare gedachten en vooral het zogenaamd niks aan de hand gevoel creëren zorgt vaak voor die ongemakkelijke sfeer. En dat valt juist op. Ook bij die ander. Er is een deel in jou (dat kan een meisje zijn van acht jaar) wat het lastig vindt om iets te vragen omdat ze bang is dat ze afgewezen wordt. Het kan ook een deel zijn wat bang is voor de mening van haar oudere zus die zodra er soortgelijke types in haar leven verschijnen ze meteen in dezelfde onzekerheid schiet als ze doet bij haar zus. Ben dankbaar voor deze situaties. Hoe vervelend ze ook voelen. Want ze leren je hoe je over jezelf denkt. Of in het geval van de oudere zus je nog goedkeuring zoekt voor je beslissingen.
Durf eerlijk te zijn
Wat wél kan helpen? Op het moment zelf zodra de stress inslaat is het belangrijk dat je jezelf niet onnodig gaat straffen. Oh shit, nu doe ik het weer. Stom van mezelf, ik laat me weer uit de tent lokken door haar of hem. Dat zijn de gedachten die je alleen maar in de weg gaan zitten. En er nog meer gedachten bijdoen zoals, ik moet nu observeren, ik moet nu mijn lijf gaan voelen, werken vaak ook niet. Wat misschien doodeng is om te doen maar misschien ook juist een keer wat anders (je wilde toch nieuwe dingen proberen dit jaar). Durf eerlijk te zijn en spreek je gevoel uit naar degene waardoor de trigger ontstaat. Hier heb ik een aantal voorbeeldzinnen die je kunt gebruiken zodat het geen verwijt naar de ander wordt maar een uiting van je gevoel:
Ik merk in ons contact dat er bij mij een aantal dingen geraakt worden waardoor ik me niet meer op mijn gemak voel. Daar mag ik zelf zorg voor dragen maar ik wil het toch even tegen je zeggen.
Ik merk in ons contact dat ik me wat anders gedraag dan normaal en dat vind ik vervelend, dat is iets van mij waarmee ik zelf soms worstel.
Of als het te snel is gegaan in contact met de ander:
Ik wil toch nog even terugkomen op ons gesprek van gister, ik voelde me niet vrij genoeg om meteen te reageren maar bij nader inzien zou ik je toch willen vragen om de taak zelf te doen omdat ik achterloop met mijn eigen werkzaamheden.
Ik merk in ons contact dat het me soms te snel gaat allemaal waardoor ik er naderhand graag op terug wil komen? Is hier ruimte voor?
Blijf mild voor jezelf
En als je dit toch te eng vindt allemaal: denk alvorens je die collega ontmoet aan een moment in je leven waar je je heel zeker voelde, roep dit gevoel op alsof je er weer helemaal in op gaat. Druk op een willekeurige punt op je arm zodra het gevoel op zijn fijnst is en bam. Dan heb je een anker gezet. Dan stap je de ruimte binnen en als je je onzeker voelt, druk dan het anker in zodat het zekere gevoel weer geactiveerd wordt. En als laatste. Vaak proberen we zoveel dat we zo kunnen balen als het weer niet gelukt is om ‘normaal’ of ‘sterk’ of juist ‘relaxed’ over te komen. Dat is oké. Jij bent oké. Die ander is ook oké ook al kun je die wel wurgen na elk gesprek. Het is oké als het nog niet gelukt is. Je hebt het geprobeerd. En dan zie je de volgende keer wel weer. Blijf mild voor jezelf en denk aan dat achtjarige meisje in jou. Zij weet niet beter dus blijf lief tegen haar. Mits het zo uit de hand loopt en dan heb ik het over seksuele intimidatie of pesten dan is het natuurlijk een ander verhaal en moet je hier zeker mee naar een vertrouwenspersoon of bedrijfsarts.
