Ik zet het plastic scherm van mijn werktafel op de grond en kijk mijn klanten weer rechtstreeks in de ogen aan. Geen weerspiegeling meer en ook geen afstand meer. Althans niet meer in de mate die ons verteld is. Zodra het scherm weg is voel ik een directe shift in mijn systeem en weet ik ook meteen waar ik last van heb gehad de afgelopen tijd. Namelijk het separatie syndroom. Afstand van elkaar houden onderdrukt eigenlijk de natuurlijke manier van verbinden. In tijden waarin het spannend is, onzekerheid heerst over wat er komen gaat, of dat het überhaupt wel over gaat, zorgt dat normaliter voor een beweging naar elkaar toe. Omdat je samen altijd sterker bent dan alleen en de kracht bij elkaar vindt om door lastige periodes heen te bewegen.
Verwarmer
De beat van de muziek komt ons tegemoet. We lopen de zaal in die vol staat met mannen en vrouwen van divers pluimage. We hebben voor het eerst weer een echt feestje. Er wordt gedanst en ook zien we al wat handjes de lucht in komen. We lopen naar de bar en om het feestje tegemoet te komen beginnen we met een drankje. Ik bestel een rum met ijs. Puur. Een verwarmer die me eerst even in mijn lijf laat zakken. De sfeer voelt goed aan en ik ga op zoek naar Mascha die samen met een vriendin al lekker aan het dansen is. Ik word voorgesteld aan wat vrienden van Mascha en begin met een van die jongens een gesprekje waarbij de humor ervoor zorgt (samen met de rum) dat ik me steeds beter kan ontspannen.
Radars van de uitkijkpost
Wat gebeurtenissen met mensen doen, daar kom je eigenlijk pas achteraf achter. In het moment zelf is het vaak een kwestie van je staande houden, meeveren, het accepteren en laveren tussen wat goed en niet goed voelt. Een soort van bijsturen waarbij de onzekerheid het enige is wat zeker is. Alleen is ons systeem niet een op zichzelf staand organisme. Ook al lijkt het van wel. Niks staat meer in verbinding met de omgeving dan wij mensen. Omdat we vroeger veel te maken kregen met onvoorziene omstandigheden vraagt dat om een constante aftasting van de leefomgeving en is ons zenuwstelsel de radar van de uitkijkpost. Ontspanning is nodig om helder te kunnen denken én om vanuit het contact met het lichaam weer de volgende stap te maken. Zodra wij een te lange periode niet meer goed kunnen voelen omdat ons zenuwstelsel niet meer van de waakstand raakt, komen we in de knoei met onze omgeving. En in dit geval bedoel ik met omgeving ‘andere mensen.’
Programmering
Ik kijk de zaal nog eens rond en het voelt aan als een soort arena waarbij we opnieuw kennis maken met elkaar. Mannen en vrouwen, beide aftastend in een leuk gesprek of een gezellig samenzijn. Ik neem het in me op en voel dat ik eraan deelneem maar ergens ook weer niet helemaal. Alsof er nog steeds een scherm tussen mij en de wereld instaat en ik nog op de standby stand sta en toestemming nodig heb om deel te kunnen nemen. Een stukje programmering van twee jaar afstand houden in combinatie met mijn beschermingsmechanisme. Gelukkig kan ik het steeds sneller waarnemen zonder het meteen te willen oplossen. We lopen naar voren richting de dj waar er enthousiast gedanst wordt.
Zenuwstelsel
Geen of weinig (sociale) interactie met andere mensen zorgt altijd voor een inkrimping van je vermogen om te kunnen verbinden. Hoe vaak zie je niet kindjes die onveilig gehecht zijn op latere leeftijd moeite hebben met een relatie aangaan. Simpelweg omdat het systeem, lees zenuwstelsel niet voldoende kan ontspannen in de momenten dat het gevaar geweken is. Het blijft strakker afgesteld staan en men schiet hierdoor eerder in een verkramping. Ook al is er niet zoveel aan de hand, het lichaam weet niet beter omdat het niet heeft kunnen ontladen. Zonder veilige nabijheid krijgt het zenuwstelsel niet de kans om tot rust te komen en ‘weten’ we uiteindelijk niet beter dan dat onveiligheid de norm is met alle gevolgen van dien.
Ontlading
Ik heb oogcontact met een leuke man. Ik had hem al in het begin van de avond gezien en nu staan we samen op de dansvloer. Het dansen en de rum maakt me rustiger terwijl de muziek ons opzweept om alle energie die we opgespaard hebben eruit te gooien. De handjes gaan de lucht in en zo staan we naast elkaar ieder met zijn of haar eigen verhaal genietend van de ontlading. Want niks is lekkerder dan je overgeven aan muziek die je mee je lichaam inneemt om los te laten wat niet meer dienend is.
Nieuwe verbindingen
Interactie met elkaar door middel van (oog) contact, praten, lachen en dansen biedt ons de mogelijkheid om op een speelse manier de opgedane (vervelende) ervaringen waarbij er weinig (fysiek) contact is geweest om te zetten naar heling. Door nieuwe ervaringen op te doen die niet vanuit een ‘moeten’ komen maar vanuit een pure nieuwsgierigheid naar jezelf en naar de ander toe, kunnen er nieuwe verbindingen tot stand komen in onze hersenen die meer nabijheid mogelijk maakt. Omdat je je systeem opnieuw kennis laat maken met contact overschrijf je hiermee je oude verhaal. En dat zal misschien niet meteen na 1 avondje zijn. Maar als er weer een zaadje is geplant, de verbinding weer is gevoeld ‘weet’ je innerlijk dat het mogelijk is. Omdat je lichaam niet anders kan dan ontspannen in zijn puurste vorm, namelijk in zichzelf en naast de ander.
Photo by Anthony DELANOIX on Unsplash
