Mijn vader is een maand geleden overleden. Hij was al een tijdje ziek, hij had prostaatkanker wat ze goed hebben kunnen behandelen maar helaas bleek dat de kanker toch verder in zijn lijf was uitgezaaid. Hij heeft gelukkig geen lang ziekbed gehad.
Na de hectische periode met het regelen van de uitvaart kom je eigenlijk pas toe aan het verwerken van zo’n verlies. Het grootste geschenk wat je ouders je kunnen geven is het leven. Daar ben ik hem absoluut dankbaar voor. Het lastige vind ik dat als ik terugkijk op een periode van kind tot volwassene altijd een beetje bang ben geweest voor mijn vader. Hij kon nogal explosief zijn. Het moest op zijn manier gaan en door deze structuur aan te brengen in zijn leven heeft hij het voor zichzelf weten te redden. En hebben wij, mijn moeder en de kinderen dat ook op onze eigen manier gedaan. Laten we zeggen, manieren gevonden om daar mee om te gaan. En daar zit eigenlijk de crux. Want wij hebben manieren gevonden om met hém om te gaan. Het laveren om iemands gedrag heen zodat de sfeer draaglijk bleef maar er geen connectie was. Althans die voelde we niet heel sterk. En uiteindelijk is er dan niks meer. Zijn er alleen herinneringen. Verhalen die verteld worden. Oude foto’s die tevoorschijn komen. En daarmee ook de vragen.
Wie was die man voordat hij een gezin stichtte. Waar hield hij van toen hij jong was? Wat waren zijn dromen? Zeker omdat de band niet heel close was durfden wij het ook niet zo goed te vragen. Hij hield wel van schrijven. Hele dagboeken hield hij bij met dagelijkse feiten en data. Zijn manier om de dag te verslaan. Dus als ik je mijn antwoord geef op je vraag hoe het met me gaat zal dat vooral ‘wisselend’ zijn. Net alsof je op vakantie ineens in een andere tijdzone terecht komt, gaat dat ook met gevoelens. Het ene moment voel ik me sterk en krachtig om vervolgens weer door een herinnering teruggeworpen te worden in een vlaag van verdriet. Want het is rouwen om iemand die er niet meer is maar ook rouwen om iemand die je eigenlijk nooit echt gekend hebt. Waarbij ik intimiteit in de vorm van kwetsbaar durven zijn niet echt heb kunnen aangaan. Maar waar het uiteindelijk dus wel om gaat zodra je in de kist ligt.
Want niks is méér alomvattend dan de dood. En zorgt voor een nederige blik naar binnen. Wat wordt mijn legacy? A humble life creates deeper feelings. En laat ik daar nu meer van willen dan nog meer spullen. Want hoe rijk je ook bent, uiteindelijk neem je niks mee en zullen de herinneringen het meest kostbaar zijn dus choose them wisely. En zal ik intiemer mogen worden met mezelf zodat ik wél kwetsbaar durf te zijn. Bij wie dan ook. Vandaag heb ik een start gemaakt. Dankjewel Irene voor je vraag.
Photo by Laura Fuhrman on Unsplash
