En dan heb je wederom Corona. Twee rode streepjes die tegen je zeggen; pak nu even die rust. Want je lichaam is even met iets anders bezig dan met jouw eeuwige onrust. When the body takes over the mind becomes quiet. Want als we niks meer om handen hebben komen we terecht bij het echte spel des levens. Kan ik in reine komen met mijn eigen hoofd of zal deze het spel wederom winnen. Mij van het kastje naar de muur blijven sturen? Of zullen we samen een andere route nemen deze keer. Eén waar we allebei blij van worden? Waarom de een wel ziek wordt en de andere niet, heeft niet zozeer te maken met een enorme immuniteit of bijgeloof. Het zegt meer iets over een bepaalde staat van Zijn op het moment van besmetting. Waardoor een tijdelijk on hold net zo waardevol kan zijn als always on the go en zorgt dit samenspel tussen beide wellicht voor een verrassende ommekeer.
Dag 1. Ik droom in de eerste nacht over het samenzijn met een leuke groep waar heel duidelijk het gevoel naar voren komt dat ik er niet echt bij hoor. Iedereen heeft zo zijn talent, draagt dat ook uit en zelfs mijn goede vriendin Kim zit er ultraknap en ontspannen bij en heeft helemaal haar plek gevonden. Een wijze dame met een soort van vreemde octopus hoed (lang leve de koorstdromen) zegt dan heel helder; soms leer je meer van het lijden dan van de inzichten. En kort daarna word ik wakker.
Dag 2. Het thema van deze week is gezet. Al dan niet bewust want deze dag brengt naast een enorme hoofdpijn ook de nodige emoties met zich mee. Ik ga – na het niet meer weten wat ik mezelf aan moet – maar in bed liggen. Hopende op een verzachtende slaap of enigszins wat rust. Maar daar heeft mijn hoofd toch een ander idee bij en begint mij alle opties voor te schotelen waar ik tekort schiet of wat er nu vooral niet is. Ik reageer erop door maar te gaan huilen. De hele film van het niet hebben van kinderen, een relatie, een auto, een gevulde bankrekening, een afwisselende baan, een aanwezige vader en zelfs nog even de steun van een gewenste vriend. Ik benoem alles ineens hardop. Door mijn tranen heen geef ik woorden aan mijn gevoel. Dan is het er maar uit ofzo. En ineens is het stiller en ook mijn hoofd doet minder zeer.
Nadat ik een paar uur in bed heb gelegen bedenk ik me dat een healing me misschien kan helpen. Ook gaat nog even de gedachte door mijn hoofd dat ik zelf ook al healer had kunnen zijn als ik maar wat meer mijn best had gedaan maar door de vermoeidheid raakt deze gedachtesprong mij minder dan de rest. Ik reik uit naar Fabian. Een pranic healer waar ik eerder al een fijne healing van heb mogen ontvangen. Om hulp vragen vind ik lastig omdat ik altijd stiekem bang ben voor een afwijzing. Hij reageert positief en geeft aan samen met Tim een healing te kunnen doen. Corona energie is plakkerig en ‘kleeft’ als het ware aan je systeem. Zijn dat die eiwitspikes die aan je kleven net als die bolletjes die aan je broek blijven hangen als je in het bos bent geweest. Ik vind het een mooie vergelijking.
Dag 3. Mijn basischakra was overactief, mede als mijn keel. Dat konden de jongens uit de healing halen. Vandaar ook de onrust in mijn lichaam? En de onrust in mijn hoofd. Misschien willen we eerst een verklaring om ons er daarna aan over te kunnen geven? Rust komt met beetjes. Vandaag voel ik me al wat meer in die overgave terechtkomen. Daarnaast ben ik ook gewoon nog heel moe en voelt mijn hoofd wat raar aan. Alsof het hypergevoelig is. Ook mijn lichaam voelt zwaar aan. Alsof ik 2 verhuizingen achter de rug heb zonder verhuislift. Ik besluit de docu te gaan kijken over Ireen Wust op Kruispunt. Na wederom haar vijfde overwinning op de Olympisch Winterspelen is zij echt een heldin. En put ik kracht uit haar levensverhaal. Barst wederom in tranen uit als ik het stukje zie dat ze ook geworsteld heeft met haar identiteit. Want op vrouwen vallen was niet echt part of the programme en als ze er een pilletje voor had kunnen nemen had ze dat gedaan. Herkenbaar. Haar rust heeft ze inmiddels gevonden bij een fijne vrouw. Wat een onderdeel is geworden van haar succes. Ik neem het wederom mee in mijn Corona week. Want rust vinden bij een ander zonder het eerst te hebben gevonden in jezelf telt misschien wel zwaarder dan andersom. Terwijl rust voelen bij een ander je wel een zetje kan geven om het thuis ook eens te proberen als je alleen bent. Ik krijg hoofdpijn van het scherm en stop er even mee.
Dag 4. Na nog een enorme hoofdpijnscheut van gister lijken de kleefballetjes tot rust gekomen te zijn of zijn ze inmiddels geëlimineerd door mijn immuunsysteem. Ik zie dan van die kleine krullenbolletjes in witte kittige jurkjes met enorme grote geweren voor me die elk balletjes stuk voor stuk uit elkaar laten spatten. En bij elk kluster die ze weer gedood hebben een high five doen. Pittige tantes hoor! Die fixen het wederom. Dit elimineren kost wel energie en om niet weer meteen met grote vooruitgangen te gaan gooien besluit ik om echt eens rustig aan te doen met dit proces. En stuit dan ook meteen op weerstand. Want je moet toch sterk, krachtig en vooruitstrevend zijn. Voorbij gaan aan wat zich aandient is hetzelfde als soep eten als ie lauw is. Dan mis je toch net de juiste bedoeling van het hele spel. De kat van de buren komt weer aangelopen. Heeft een ritme wat elke dag anders is. Ons ritueel is dat ze een paar snoepjes krijgt, een moment naar de trap staart, dan naar boven loopt alsof het de normaalste zaak van de wereld is (wat voor haar ook zo is) om vervolgens een paar dutjes op de poef te doen. Gewoon omdat het kan. Ze bedenkt het niet, ze doet het gewoon. En dat doen ze met alles. Daarom zijn dieren zo intrigerend voor mij. En tevens heel bevrijdend. Want als je niet doet waar je eigenlijk zin in hebt wie heb je daar uiteindelijk dan het hardste mee. Jezelf of de ander? De kat in ieder geval niet.
Het voordeel van overdag thuis zijn is dat ik nu eindelijk eens mijn behang en kleuren op de muur goed kan bestuderen. Door het veelal klussen in de avonden in combinatie met werken wat staat voor vroeg vertrekken en laat thuiskomen heb ik nog niet de rust gevonden om eens een uurtje te navelstaren met blik op mijn behang. Het behang fascineert me. Vooral omdat het in de slaapkamer lijkt alsof er een grote vis tegen de muur geplakt zit en in de woonkamer hetzelfde behang zorgt voor een hotelkamergevoel. Ik weet alleen nog steeds niet of ik het gele Croco behang mooi vind maar de accessoires en tekeningen die ik in kringloopwinkels vind geven toch aan dat het een thema is wat bij me past. Dus ik laat het nog even zitten. Het nadeel van overdag thuis zijn is dat je echt overal stof ziet liggen. Alsof pluisjes elkaar ook de hele dag maar opzoeken om vervolgens in alle hoeken van de kamer te gaan liggen.
Dag 5. De kunst van het niks doen. Waar herstel belangrijk is komt ook altijd weer een stukje cultuur de hoek om kijken. Want ‘naar buiten gaan voor een frisse neus want het is mooi weer’ en ‘gewoon maar proberen om weer iets te doen’ klinken als doodnormale bezigheden als je overdag thuis zit. Echter als je dieper voelt zit er ook een vorm van ‘doorgaan en er niet te lang bij stilstaan onder.’ Met als extra aanvulling ‘overdag hoor je niet voor de tv te zitten’ en al helemaal niet in je pyjama.’ De niet lullen maar poetsen uitspraak zal ook in diezelfde tijd ontstaan zijn. Natuurlijk is hard werken ergens goed voor. Maar de programmering veroorzaakt door deze culturele overdracht zorgt er tegenwoordig voor dat we vastlopen door deze manier van leven. Hoezo moeten we vijf dagen achter elkaar hetzelfde doen? Hoezo ben ik maar goed in één ding? En dat vijf dagen lang acht uur op een dag? Kijk naar alle klassen op scholen. Kinderen die het langst achter elkaar moeten stilzitten terwijl zij de meeste energie van ons hebben. Omdat zij nog het meest moeten leren? Ja maar moet dat altijd maar achter een tafeltje? Ik dwaal ook nog steeds af als iets met niet interesseert maar als je me iets laat zien wat echt boeiend is hang ik aan je lippen. Ik bestel een vegan pizza bij Il Signo die al binnen vijf minuten klaar is. Ongelofelijk die jongens. Ik adem geen Omicronnies meer uit en ga braaf met mijn niet medisch tijgermondmasker richting de overkant. Mijn eerste stappen weer de buitenwereld in. Bij binnenkomst krijg ik een glimlach van de pizzabakker en vraag om mijn pizza die al klaar ligt. Ik wil deze afrekenen en vertel mijn naam aan de aantrekkelijke jongen achter de kassa; ‘pizza voor Willeke, de overbuurvrouw‘ roept hij tegen de jongens! Ik begin te lachen en voel me al een stuk meer thuis op Ijburg.
Dag 6. Ik ben gefascineerd geraakt door de docu van Janet Jackson die in twee delen wordt uitgezonden op RTLZ. Hoe zij onder het regime van haar vader uitkomt en haar eigen weg vindt maar nog steeds in de schaduw van haar broer Michael Jackson staat. Haar eerste eigen album heet dan ook Control waarin ze zichzelf neerzet als een volwaardige artiest. Dit alles vertelt in de documentaire als een volwassen vrouw en toch voel je dat kleine meisje terugkomen als ze terugblikt naar haar jeugd die ze eigenlijk niet heeft gehad. Met de tekst van Control vertelt ze haar verhaal en wat haar plannen zijn; een leven leiden op haar eigen manier. Wat ze eigenlijk doet is haar plek innemen in als eerste haar familie en als tweede als professionele artiest in de wereld. Want ‘een ander kan mij pas serieus nemen als ik het eerst zelf doe, zegt ze met haar album. En dat is meteen de boodschap voor deze dag. Neem ik mijn plek eigenlijk wel in? Of is dat de reden waardoor ik regelmatig het idee heb dat ik er niet helemaal bij hoor. Of stap ik zelf nog regelmatig naar de zijlijn en word ik hierbij uitgenodigd om net als Janet samen met een soortgelijke Paula Abdul (oh my god wat ziet zij er nog goed uit) een choreografie in elkaar te zetten om een symbolisch statement te maken. Ik ga deel twee kijken.
Dag 7. De gele Mimosa lacht me toe. De bloemen lijken op die gele kuikentjes die je altijd met Pasen in de winkels ziet liggen en geven een enorm vrolijke sfeer aan mijn keuken, woonkamer en slaapkamer. De bos leek oneindig en heb zelfs een klein plukje aan mijn deur gehangen als teken van een vrolijk welkom. Want daar begint het toch uiteindelijk mee. Jezelf eerste welkom heten in welke toestand je je ook voelt of hoe je uit je bed tevoorschijn komt. Zodra het mentale wegpoetsen begint raken we al verstrikt in het denken. En zolang we kunnen blijven met wat er is zal dat vanzelf ook weer weggaan. Fucking moeilijk nog steeds. Maar goed. De Mimosa die van onder tot boven in het huis staat herinnert mij eraan dat kuikens ook niet bezig zijn met het bedenken hoe ze tevoorschijn moeten komen. Die zijn gewoon geel en vrolijk. En dan doe je vanzelf mee. Ik zet een muziekje op van Janet Jackson en zet tamelijk vals het refrein in. Gewoon omdat het kan en ik daar vrolijk van word. Net als de gele kuikens.
Eindslot. Vandaag komt de Coronaweek tot haar einde. Waar ik ziek begon eindig ik weer beter. En ben ik trots op mijn lichaam en geest die dat samen weer geregeld hebben. Bijna vanzelfsprekend want ergens ‘weet’ je ook dat je beter wordt maar toch staan we daar niet vaak bij stil. Mijn hoofd en ik hebben een compromis gesloten. Zonder inmenging van mijn hoofd wordt het leven zeer onpraktisch maar teveel aanwezigheid ervan maakt het leven te mechanisch. Magie begint bij verwondering. Terug kunnen schakelen naar een minimalistische kijk op het leven. Wat kinderen als de beste kunnen. Niet ingevulde hoofdjes maken alles nog mogelijk. En beleven dat ook zo. Dat is de kracht van verbeelding. De noodzaak voor ons ‘de volwassen grote mens’ is om daarmee in contact te blijven. Zodat we zelf de magie blijven zien. Want zonder wrijving geen glans en geen Alladin die uit de lamp tevoorschijn komt. Dus mijn les van deze week is; hoe meer ik zaken ‘overlaat’ aan iets wat groter is dan mijzelf en er dan tussenuit ga, hoe sneller ik het terug zie in mijn leven. Want de beste ‘bestellingen’ worden gedaan vanuit verwondering en fantasie. Niet vanuit een concreet plaatje vanuit mijn hoofd. Zoals de kat haar dag met willekeur invult zal ik weer teruggaan naar een wat strakkere planning met een brandend vuurtje hoop dat er vanzelf meer tijd zal komen voor mijn eigen rondjes willekeur!
