Na twee jaar staan we er weer. Het is een zonovergoten dag en lijkt alsof de weergoden tegen ons willen zeggen; deze dag is voor jullie. Geniet ervan. Wij schijnen even bij. ‘s-Hertogenbosch is weer omgetoverd tot Oeteldonk. De straten kleuren geel-wit-rood en de shawls dienen als een saamhorig codewoord. Waar we eerst oplettend en bedachtzaam door een menigte lopen staat deze nu klaar om ons opnieuw kennis te laten maken met nabijheid.
Met een paniekerig gevoel wurm ik mij normaliter door groepen mensen heen en heb ik een uitvluchtpunt nodig om mezelf te blijven gronden. Dit is ontstaan door stress situaties die niet eens zoveel met groepen mensen te maken hebben maar een directe respons op mijn (paniek)gedachten. Mijn lichaam spant zich aan en mijn keel gaat dichtzitten, de ademhaling wordt hoog en onregelmatig en ik krijg een kurkdroge mond. Als een verstrikt hertje wat in een koplamp kijkt. Het gevoel is enorm vervelend en blijft terugkomen, ondanks het feit dat ik inmiddels weet wat ik kan doen om het gevoel te dempen. Ik maak het moment kleiner, focus me op hetgeen wat voor me staat. Voetjes op de grond, buik uit. Het ver weg denken zorgt voor de paniek en ‘ik kan niet weg gedachten’.
Het is zover. Monique en ik besluiten om een kijkje te nemen in een straat verderop waar het leuke café DIT zit. Waar we het snelst kunnen komen door de route te nemen die vol staat met mensen. We beginnen aan onze kleine kruisvaarderstocht en ik merk eigenlijk al meteen een verschil. Door twee jaar geen carnaval te vieren besef je op het moment zelf eigenlijk niet zoveel maar voel je de impact des te meer als je weer tussen de feestvierende mensen instaat. We dragen namelijk elkaar. In plaats van de paniek voel ik nu een soort stroom waar ik me aan overgeef en in meebeweeg. We passeren blije gezichten, er wordt gedanst, gedronken, we wachten even zodra de stroom een andere kant opgaat. En ik vind het helemaal oké. Want de nabijheid van mensen geeft me nu de steun en laat me zien dat zodra ik me over durf te geven aan de stroom van het leven ik onderweg precies hetgeen tegenkom wat bijdraagt, dienend is en vreugde geeft. En als de stroom stopt dit een uitnodiging is om een ander pad te kiezen.
De mensenmassa ‘spuugt’ ons uit en we kijken geamuseerd om ons heen in een rustiger stukje straat. Hebben we alles nog? Monique is haar omslagdoek verloren en duikt weer even terug de mensenmassa in. Soms is het nodig om dingen achter te laten wat zorgt voor ballast of in de weg zit of zorgt de levensstroom zelf voor het loslaten van dingen of mensen. Ik ben intens blij. Want door het juist weer te doen, dingen aangaan die spannend zijn krijgt mijn systeem een nieuwe imprint en kan deze de oude ervaring overschrijven. Zodat ik weer met een vrijer gevoel kan deelnemen aan het leven wetende dat we elkaar nodig hebben om daar te komen waar we willen zijn.
Foto van www.dejungskes.nl
