We zien een schip in de verte. Het lijkt op die van Pirates of the Carabbian. Een mistige gewaarwording wat uiteindelijk een booreiland blijkt te zijn. Een dag later zie ik een soortgelijk schip hangen in een kantoorpand, in miniatuurvorm. Niets is wat het lijkt dat het is. Het thema wat nu ook in de wereld speelt. Moeten we een andere vorm aannemen of herzien we gewoon een bestaand concept? De mist brengt onduidelijkheid maar ook een kans om iets anders te zien dan de werkelijkheid. En wat doen piraten nu eigenlijk? Andermans spullen roven om ze vervolgens door te verkopen voor veel geld. Of zijn het pioniers die buiten de gebaande paden durven te gaan en de mazen van de wet zien als hun nieuwe waarheid?
Vrij vertaald voel ik me niet echt een piraat en zal ik de laatste zijn die zal stelen van anderen om er zelf beter van te worden. Laat staan iets doorverkopen. Aan de andere kant zal dat in groepsvorm wellicht anders voelen. Door samen een andere vorm aan te nemen zorgt dit vanzelf voor een andere werkelijkheid. Want is het niet andersom dat we regelmatig overruled worden met beslissingen die voelen alsof we kostbare eigendommen moeten afgeven waarvan het beter is om daar minder van te hebben? For het old time sake gevoel. En voelt de piraat in ons zich aangesproken om deze kostbaarheden te bewaken of om deze te verplaatsen naar een plek waar ze veilig zijn.
Het booreiland blijft staan. Verplaatst zich niet en is een kostbare bron en een plek voor onderzoek. Zakt misschien wat dieper de grond in als het wankel wordt. Of zal een plek worden waar de bronnen niet meer kunnen voorzien in wat de vraag zal worden. En kunnen we allemaal blijven staan of kiezen voor een bestemming elders. Waar we een eigen koers gaan varen. In het begin nog als een piraat om later als pionier verder te gaan. Gewoon omdat vraag en aanbod veranderen. Net als in de film. Je moet eerst iets kostbaars verliezen om er vervolgens achteraan te gaan.
Image by C Morrison from Pixabay
