Moe word ik ervan. Terwijl ik eigenlijk zoveel energie heb. Mentaal moe van de discussies. Voor wie ben jij? Voor wat kies jij? Aan welke kant sta jij? Er is geen rechtere lijn dan die waar we nu tegenover elkaar staan. Ik moet dan meteen denken aan het programma ‘Over de Streep’ van Arie Boomsma. En het beeld van het jongetje wat in snikken uitbarst. ‘Als je me echt zou kennen dan mis ik mijn oma zo want die is pas overleden.’ Ik dook bijna in de tv om hem een knuffel geven. Recht uit het hart kwam het. Een onverschrokken emotie. Graag zou ik weer een ‘Over de Streep’ willen doen. Met alle Nederlanders aan dezelfde kant. Willen degene die pijn ervaren bij het zien van ongelijkheid een stap naar voren doen. Willen degene die vrijheid belangrijk vinden een stap naar voren doen? Willen degene die veiligheid belangrijk vinden een stap naar voren doen? En wil iedereen die is blijven staan ook een stap naar voren doen? Want we moeten samen naar de overkant. Wat we ook voelen, denken, vinden of vooral niet. We zijn pas over de streep als iedereen er is. Dus ik wacht op jou. Totdat jij ook een stap zet. En wacht jij ook op mij als ik het nog niet durf? Want als je me echt zou kennen dan zou je weten dat ik het gewoon soms nog een beetje eng vind. Dat samenzijn. Want wat blijft er dan nog over van ons als we niet meer ergens voor, tegen of achter zijn.
Misschien ben je ook geïnteresseerd in
